Een samenplek voor makers en nieuwe ontmoetingen.
In een tijd waarin snelheid, massaproductie en winstmaximalisatie de norm lijken, kiezen steeds meer mensen bewust voor een ander pad. Een pad waar lokale creativiteit, duurzaamheid en gemeenschapsgevoel centraal staan. Dat is precies waar het lefhuis in Kaprijke voor staat: een warme, inspirerende plek waar mensen samenkomen om te creëren, te ontdekken en te verbinden.
Het lefhuis is meer dan een winkel voor en door lokale makers. Het is een levendige ontmoetingsruimte, een tweede huiskamer waar ideeën worden uitgewisseld en initiatieven ontstaan. Hier koop je niet alleen met zorg gemaakte producten – van keramiek en juwelen tot honing en zeep – maar vind je ook een plek om te vertragen, een boek te ruilen of een kop koffie te drinken met een toevallige passant.
Wat het lefhuis uniek maakt, is de kracht van de gemeenschap. De mensen achter deze plek zijn lefgozers: durvers die kiezen voor Lokaal, Ecologisch en Fair. Makers, denkers en doeners die geloven in samenwerking en die – elk op hun eigen manier – bijdragen aan een duurzamere en verbonden samenleving.
Hoe is deze plek ontstaan? Wat zijn de uitdagingen en lessen die onderweg zijn geleerd? En welke dromen en toekomstplannen zijn er voor het lefhuis? Ontdek het verhaal van deze bijzondere samenplek en de mensen die haar maken.
Tekst: Stefanie Van der Burght - Met een Gouden Randje
Wat zijn lefgozers?
De term ‘lefgozers’ mag je letterlijk nemen: mensen die de moed hebben om het anders te proberen doen. Maar tegelijk is het een diverse groep. In een wereld waar alles draait om snelle actie, grote winsten, massaproducties (vaak ten koste van de planeet) en individualisme, kiezen lefgozers voor Lokaal – Ecologisch – Fair. Het zijn mensen die bewegen in ons schoon Meetjesland (omdat ze er wonen, werken, graag vertoeven, …) en die op één of andere manier iets bij te dragen hebben aan het geheel. Het is de keramist die handgedraaide mokken aan de man brengt. De bewoner die de buren warm maakt voor meer geveltuintjes. Of iemand die tijd maakt voor een praatje met een toevallige passant. Iedereen kan op hun manier een lefgozer zijn.
Welke veranderingen of evoluties zien jullie?
Het eerste half jaar is echt wel voorbij gevlogen. Iedereen begint zijn plek te vinden en doordat je elkaar leert kennen, en elkaars kwaliteiten, is het ook makkelijker om taken te verdelen of de juiste mens op de juiste plaats te vinden. Dat is leuk. Maar je krijgt vanzelf ook weer andere uitdagingen. Als groep evolueer je van die eerste nieuwsgierigheid bij de kennismaking naar een langdurige relatie, dat vraagt opnieuw een andere attitude. Er is al eens een meningsverschil of ergernis. Die moet je ook aanpakken. Soms moeten verwachtingen worden bijgesteld of moet je je eigen idee laten varen. Dat is niet altijd makkelijk maar door rekening te houden met elkaar en dingen uit te spreken kom je gewoon al een heel eind. We zijn het niet altijd meer gewoon om die moeilijke gesprekken te voeren maar we proberen elkaar niet los te laten. Ieders perspectief is waardevol.
Welke lessen hebben jullie geleerd?
Anything is possible: ik denk dat we allemaal verbaasd waren over de hoeveelheid werk dat is verzet door een relatief klein groepje mensen. Niemand heeft ooit gedacht dat het zou lukken om het hele gebouw te transformeren voor de openingsdatum maar iedereen is er gewoon aan begonnen met een instelling van ‘we zien wel’. We hebben wel het geluk gehad om een aantal mensen in de basis te hebben die echt wel weten wat ze doen: Kristel bijvoorbeeld die de hele vormgeving heeft uitgewerkt. Dat heeft voor de sfeer en gezelligheid van de ruimtes echt het verschil gemaakt. Of Piet, die zo handig is dat zelfs de meest vage en wilde ideeën uiteindelijk toch een concrete uitwerking krijgen. Kristof die een tech wizard is en Quinten die altijd klaar staat voor een helpende hand én een remorque. En ik kan nog even doorgaan. Dat is rijkdom. En anders… van proberen en prutsen (en soms eens goed vloeken) komt er ook wel wat (of niet).
Niets is voor altijd: engagementen verschillen en een aan de dag gelegd engagement kan variëren. Ik bedoel maar: in het begin is er heel veel tijd en moeite geïnvesteerd door heel wat mensen, maar dat blijft niet duren. Eens alles een beetje op poten staat, wordt dat vanzelf minder. Soms denk je “ik heb daar zoveel tijd niet voor” maar het zou jammer zijn om je daarom niet te engageren. Je vindt wel een ritme waarin het wel werkt.
Elk beetje helpt: ik meen te denken dat het verschil niet zit in de grote plannen maar net in de hele kleine dagelijkse dingen die we doen. Een shift overnemen van iemand die ziek is, een rolleke tape meebrengen voor een kleine herstelling, iemand bevestiging geven over een idee , een beetje vroeger komen om nog een praatje te slaan. Dat menselijke is van belang. Maar natuurlijk, we moeten ook niet naïef zijn. Je hebt de helpende handen wel echt nodig. Met leutige klapkes alleen kom je er ook niet. En voldoende mensen warm maken blijft een uitdaging.
Welke dromen of toekomstplannen hebben jullie voor het lefhuis?
Laat het maar gaan. We vervallen vaak in ‘er moet meer’: meer makers, meer koopwaar, meer activiteiten, langer open… Dat is een aangeleerde reflex en het zorgt dat je blijft zoeken naar wat beter kan. Dat is positief, maar alles draait op mensen. Dat is een sterkte én een zwakte. Je moet het allemaal kunnen bolwerken. En soms hebben dingen wat tijd nodig. Zo zijn we nog altijd weinig bekend, zelfs in Kaprijke maar zeker ook in het Meetjesland. Dat heeft ook gewoon tijd nodig. En veel inspanning.
Mijn eigen droom is dat het vooral een plek van experiment mag blijven. Dat we op een bepaald moment niet komen te zitten in een vast aanbod of een vaste structuur of zo. En daar dan genoegen mee nemen. Omdat die vorm het meest succesvol blijkt bij het grote publiek of zo. We zijn geen standaard vrijetijdsvereniging. Het zou tof zijn mochten we blijven verwonderen, blijven uitdagen, blijven bewegen (ons doel geldt dus ook voor onszelf). De kantjes wat opzoeken. De wereld verandert voortdurend, het is een boeiend proces om te zien hoe we daar aansluiting kunnen op blijven vinden, volgens de lef-waarden.